از توضیحات تا تجزیه و تحلیل - یک استراتژی تجدید نظر

دکترای غالبا توسط سرپرستان خود گفته می شود که کار آنها باید از توضیحات به تجزیه و تحلیل حرکت کند. اما به چه معنی است؟ آیا به تازگی وقت خود را صرف انجام تمام توصیفات کرده اید؟ خوب ، به طور خلاصه ، خیر.

خبر خوب این است که بیشترین تجزیه و تحلیل ، خواه از عدد ، کلمه یا تصویر باشد ، با توضیحات شروع می شود. شما باید با کلمات طولانی بنویسید ، آنچه فکر می کنید واقعاً در دست دارید و آنچه اکنون می دانید.

توضیحات معمولاً مربوط به آنچه بعضی افراد "واقعیت ها و ارقام" می نامند - این احتمالاً مفیدترین اصطلاح نیست. بگذارید رویکرد دیگری را امتحان کنم. توضیحات معمولاً مربوط به داده های شما و اطلاعات خاصی است که شما انتخاب کرده اید - اطلاعات لازم برای تهیه پاسخ به سؤال تحقیق شما.

و توضیحات داده / اطلاعات انتخابی شما می تواند در مورد این موارد باشد:

چه اتفاقی افتاده است ، چه موقع و چه کسی / چه چیزی؛
چه چیزی به نظر می رسد یا مانند
یک سری از وقایع؛
توضیحی در مورد چگونگی انجام یا ممکن انجام کار؛
خلاصه متن؛
لیستی از چیزی (مؤلفه ها ، گزینه ها ، روش ها ، نظریه ها و غیره)
جدول زمانی؛
مجموعه ای از مضامین یا کلمات کلیدی؛
یک طرح از جزئیات مهم ...
توضیحات در مورد این نوع داده ها به شما امکان می دهد تا درباره آنچه "چیزهایی" دارید روشن باشد. این یک گام ضروری اما کافی نیست. اکنون فقط باید یک مورد دیگر را در روند معقول کردن انتخاب کنید. تجزیه و تحلیل حرکت می کند و دور از توضیحات خود را.

در اینجا نکاتی وجود دارد که ممکن است در انجام این کار به شما کمک کند. تصور کنید که خودتان تحلیلی قدم برمی دارید ، به صورت استعاری کلاه ارزیابی را می گذارید ، و دوباره به توضیحی که نوشتید نگاه کنید تا ببینید چه چیزی می تواند از آن ساخته شود. خود تحلیلی شما شکل های بزرگتری را در منظره به تصویر می کشد ، فراتر از جزئیات حرکت می کند. (طبق تصویر در بالای این پست.)

برای یافتن الگوهای بزرگتر ، خود تحلیلی شما با یک سوال - یا دو یا بیشتر - در ذهن شما به توضیحات شما نزدیک می شود.

و این سؤالات از کجا ناشی می شوند؟ خوب ، شاید شما نیاز به بازگشت به اهداف تحقیق و اهداف خود داشته باشید یا به خواندن خود بپردازید تا به شما کمک کند تا آنچه را که می خواهید از توضیحات خود بدانید استفاده کنید. اما می توانم کمی کمک کنم.

سؤالات متداول تحلیلی عبارتند از:

این شخص کیست؟ چه چیزی آنها را به شکلی که هست می سازد؟ چگونه آنها اینطور زندگی می شوند؟ چرا آنها کاری را انجام می دهند که انجام می دهند؟
این متن چگونه کار می کند؟ چه چیزی از طریق کلمه ، شماره و تصویر ارتباط برقرار می کند؟
چه ادعاهایی در این متن مطرح شده است؟
در این متن چه دلایل و شواهد ارائه شده است؟ آیا آنها قابل قبول هستند؟ قابل اعتماد؟ جاری؟ دکستکس شده؟ (و غیره)
عناصر اصلی این روند چیست؟ (بدون این کار نخواهد کرد)
چه دنباله ای از وقایع منجر به این نتیجه می شود؟
چه عواملی باعث شده این اتفاق بیفتد؟ مهمترین چیز چیست و اهمیت ثانویه چیست؟
چه الگوهای بزرگتری در این توصیف داده وجود دارد؟
اینجا بیشترین اهمیت چیست؟
چگونه موارد (در توضیحات) با یکدیگر مقایسه می شوند؟ به نظر می رسد مهمترین چیز در مورد اختلافات / مشترکات چیست؟
نقاط قوت و ضعف در این / این چیست؟
این چه چیزی را اضافه می کند؟
می بینید که این سؤالات به ایده های بزرگتر و انتزاعی تر می روند - خصوصیات اصلی ، اصول ، تأکید بر روندها ، علیت ، ویژگیهای اصلی ، ارزیابی. این الگوهای انتزاعی بزرگتر است که ما از طریق تجزیه و تحلیل تولید می کنیم.

اکنون ، من آن صدا را ساده کردم. اما البته اینطور نیست.

توضیحات اغلب مانند فعالیت کم خطر است. شما در حال خلاصه آنچه در حال حاضر وجود دارد. اما تجزیه و تحلیل در حال پرش به ناشناخته است. هیچ کس دقیقاً همان مجموعه داده های توصیفی را شما تجزیه و تحلیل نکرده است. و این برای شما منطقی است که آن را حس کنید. بله ، همه شماست که از اینجا به بعد مرتب شوید.

پرسیدن سوالات تحلیلی به این معنی است که خود تحلیلی شما باید شجاع باشد ، از اطمینان در توصیف رها شوید و قضاوت های خود را انجام دهید. بدیهی است که با خواندن و بحث با سرپرست خود می توانید در آن احکام راهنمایی شوید. و اگر در یک تیم کار می کنید ، احتمالاً تیم شما با هم تجزیه و تحلیل می کند و تفسیرهای یکدیگر را بررسی می کند.

اما در نهایت این شما - خود تحلیلی خود هستید - که از امنیت توصیفی شناخته شده دور می شوید و به یک قلمرو دانش جدید حرکت می کنید. شما باید تصمیم بگیرید که می توانید از توضیحات خود استفاده کنید.

و پس از آن تجدید نظر است.

شما اولین پیش نویس خود را دارید. سن شما را به طول انجامید و بسیار عالی است که این کار را انجام داده اید. اما می دانید که این کافی نیست. اکنون می خواهید مکانهای توصیفی مشکلی را قبل از خواننده / سرپرست خود پیدا کنید.

تجدید نظر در نفس شما باید به دنبال همه نقاطی باشد که شما چیزی را توصیف کرده اید: چه اتفاقی افتاده است که چه زمانی و چه کسی / چه چیزی. چه چیزی به نظر می رسد یا مانند یک سری از وقایع؛ توضیحی در مورد چگونگی انجام یا ممکن انجام کار؛ خلاصه متن؛ لیستی از چیزی (مؤلفه ها ، گزینه ها ، روش ها ، نظریه ها و غیره)؛ جدول زمانی؛ مجموعه ای از مضامین یا کلمات کلیدی؛ مجموعه ای از جزئیات مهم ... آه ، دژا وو. همان لیست قبلی است. اما یک نکته برای تکرار خودم وجود دارد.

حال از خود بپرسید ، وقتی یکی از این توصیف ها را در پیش نویس خود می بینید ، درست است یا خیر. آیا این مکانی است که برخی از تجزیه و تحلیل های بعدی مفید باشد.

از خود بپرسید - آیا قبل از شروع توضیحی برای ارائه توضیحات ، باید کارهای بیشتری در این زمینه انجام دهم؟ آیا این توضیحات برای من کافی است که به سؤال تحقیقم به طور کامل پاسخ دهم؟ آیا الگوهای بزرگی در اینجا وجود دارد؟ اصول؟ علل؟ خصوصیات؟ مراحل؟ قضاوتهای ارزشیابی؟ برای رسیدن به جایی که بتوانم درمورد نتایج خود ادعا کنم ، چه کاری می توانم انجام دهم؟ آیا باید توضیحات خود را کنار بگذارم و مانند آنچه در نگاری مردم نگاری شود ، تحلیل را اضافه کنم یا توضیحات را به تجزیه و تحلیل تغییر دهم - چه چیزی بیشتر به خواننده کمک می کند؟

و اگر جواب این است که من می توانم کارهای بیشتری انجام دهم ، باید کارهای بیشتری انجام دهم؟ خوب ، هنگامی که زمان مناسب است ، از تجدید نظر در نفس خود به خود تحلیلی بروید و ادامه دهید ...

بازبینی یک فصل پایان نامه

شما اولین پیش نویس فصل خود را نوشتید. هورا! این یک دستاورد است. بدون پیش نویس اول نمی توانید به جایی برسید. آهسته به پشتتون دست بزنید. و بعد ...

قدم از میز فاصله بگیرید. استراحت کن پیش نویس خود را رها کنید و کار دیگری انجام دهید. سپس با مجموعه ای متفاوت از سر برگردید.

این زمان سخت گیرانه است.

اکنون زمان آن است که منتقد داخلی خود را بسیج کنید و سؤالات سختی را درباره پیش نویس (اول خفیف) خود بپرسید.

بله ، هنگام خواندن پیش نویس ، اشتباهات کمی آشکار خواهید داشت ، اما این زمان برای کم شدن و کثیف شدن با نکات دقیق ویرایش نیست. شما اثبات خواندن نیستید. ابتدا باید در عکس بزرگ شرکت کنید.

اغلب نزدیک شدن به یک متن با چیزی در ذهن ، داشتن یک سؤال یا مجموعه سؤالاتی که می توانید از آن بپرسید مفید است. و با اولین متن پیش نویس قصد دارید چیزی کاملاً خاص از خواندن خود بیابید. شما به دنبال این هستید که ببینید پیش نویس چگونه می تواند بهبود یابد. شما می خواهید ببینید که متن به هم آویزان است ، اگر همه چیز در جای مناسب است ، در جایی که شما باید کارهای دیگری انجام دهید ، آنچه ممکن است تغییر دهید لازم است.

بنابراین در اینجا مجموعه ای از سؤالات وجود دارد که ممکن است هنگام نزدیک شدن به پیش نویس خود ، سؤالاتی راجع به مرحله خواندن-اولین-پیش نویس-از-فصل فصل مفید باشد.

هدف

قصد شما در نوشتن این فصل چیست؟ آیا در ابتدا این مسئله را روشن کردید؟ آیا خواننده قادر خواهد بود درک کند که چرا آنها قصد دارند همه کلماتی را که می خوانند بخوانند؟ آیا در مورد آنچه در این فصل قرار است گفته شود صریحاً بیان شده است؟ آیا این به طور منطقی از فصل پیشین پیروی می کند؟
محل

آیا این فصل در یک گفتگوی علمی گسترده تر قرار دارد؟ آیا به نظر می رسد که هیچ کس تاکنون در این زمینه تحقیق نکرده است یا قبلاً درباره این موضوع صحبت کرده است؟ همه فصل ها نباید به کارهای علمی دیگر رجوع کنند - اما در صورت نیاز ، در این مقطع اولیه بررسی کنید یا اینکه از ارتباط با کار دیگر دانشمندان سود می برد.
ساختار

در کل این پایان نامه:

آیا خواننده از اطلاعات پیش زمینه کافی برای درک آنچه در این فصل وجود دارد استفاده می کند؟ آیا این فصل باید به مواردی که قبلاً اتفاق افتاده است مراجعه کند یا خلاصه موجز را ارائه دهد؟ جایی که؟ هر چند وقت یکبار - و آیا خواننده بیش از حد می تواند به جلو و عقب خود ادامه دهد؟
در این فصل:

آیا این فصل گام های واضح و منتهی به نتیجه گیری منطقی ارائه می دهد؟ آیا جاهایی وجود دارد که به نظر می رسد همه چیز از جایی خارج است یا متناسب نیست؟ آیا مکانهایی وجود دارد که شما به عنوان یک خواننده در حال سقوط از یک سوراخ هستید؟ آیا جاهایی وجود دارد که دو بار همان مطالب را می خوانید - یا بارها و بارها؟ اگر به هر یک از این موارد پاسخ مثبت دادید ، یک موضوع ساختاری دارید و باید با استفاده از شکلی از طرح کلی معکوس ، آن را با جزئیات بیشتر بررسی کنید .
آیا مکانهایی وجود دارد که شما نیاز به ارائه تعاریف یا توضیحات بیشتری دارید؟ (به دنبال کلمات کد باشید .)
آیا نتیجه گیری شما با هدفی که در ابتدای فصل بیان کردید مطابقت دارد؟ اگر اینگونه نباشد ، چه چیزی نیاز به تغییر دارد - هدف شما یا فصل؟ اگر این فصل است ، ناامید نشوید ، فقط به این فکر کنید که چه چیزی باید برود یا قرار بگیرد؟ در این مرحله ، شما می توانید به داستان نویسی برگردید تا جایی که مشکلات محتوا و استدلال ها در کجا قرار دارند ، پیدا کنید. ممکن است شما مجبور شوید چیزها را بین فصلها تغییر دهید ، یا مطالب را اضافه یا تفریق کنید.
تثبیت موقعیت

آیا خواننده شما را به عنوان یک پژوهشگر معتبر می بیند؟ آیا شما خواننده را از طریق متن هدایت می کنید؟ چگونه می توانید از متا تفسیر برای ترقی استدلال خود استفاده کنید؟ آیا چیزهای زیادی را برای خواندن اختصاص می دهید تا نتیجه بگیرند؟
امانت

آیا مدارکی که ارائه کرده اید قانع کننده است؟ چه چیزی ممکن است آن را تقویت کند؟ آیا مهمترین و قویترین دلایل / شواهدی که ارائه می دهید برجسته شده اید؟ آیا اصلاً ضد استدلال را در نظر گرفته اید؟ باید؟ آیا هر یک از دلایل / شواهدی که ارائه می دهید ضعیف است - آیا می توان آنها را قوی تر کرد؟
به نظر شما پرونده ای که در این فصل آورده اید قابل قبول و استدلال است؟ (اگر این کار را نکنید ، خواننده راهی نخواهد بود.)
ken-treloar-346065-unsplash.jpgخوانایی

آیا متن به خوبی سازمان یافته و به راحتی قابل پیگیری است؟ آیا از عنوان ها و زیرنویس ها به اندازه کافی استفاده کرده اید؟ آیا می توانید از جدولها ، نمودارها یا نمودارها برای تأکید بر یک نکته کلیدی یا خلاصه کردن اطلاعات استفاده کنید؟ آیا تعداد زیادی از جداول ، نمودارها یا نمودارها وجود دارد؟
در صورت وجود از نقل قول ها چگونه استفاده می شود؟ آیا آنها توضیح داده شده اند یا اینکه تفسیر آنها برای خواننده باقی مانده است؟
آیا می توان مقدمه شما را جالب تر کرد؟ آیا واقعاً علاقه خواننده را به خود جلب می کند؟
آیا نتیجه گیری به اندازه کافی متمرکز است؟ آیا موردی که شما ایجاد کرده اید "حل و فصل" شده است یا خلاصه ای است که خیلی طولانی است و به خواننده deja vu می دهد؟ آیا نتیجه گیری پیش بینی می کند که فصل بعد کجا خواهد رفت؟
در حال حاضر کافی است این شروع سوالات برای اصلاحات فصل اول پیش نویس است. شما ممکن است چیزهای بیشتری برای اضافه کردن داشته باشید و این کار فریبنده است.

اما احتمالاً مفید و خوب است بدانید که سؤالات فوق به شکلی است که سرپرست شما به پیش نویس شما نزدیک می شود - یا باید. آنها قبل از هر چیز به دنبال تصویر بزرگ هستند. ویرایش اصطلاحات و دستور زبان همیشه برای مرتب کردن چیزهای بزرگ ثانویه است.

"کلمات کد" را بررسی کنید - نوشتن خود را بازبینی کنید

← من ، خودم و منبازنگری در فصل پایان نامه →
"کلمات کد" را بررسی کنید - نوشتن خود را بازبینی کنید
ارسال شده در 8 اکتبر 2018توسط پت تامسون
markus-spiske-507983-unsplash.jpg

برای نویسندگان دکترا معمول نیست که بازخورد سرپرست را بگویند که آنها نیاز به باز کردن ایده دارند. اما واقعاً این به چه معناست - و چگونه نویسنده در شرایطی قرار می گیرد که آنها چیزی را که نیاز به باز کردن ندارد ، پیدا کنند؟

خوب. بگذارید اول از همه با آخرین سؤال شروع کنم. چگونه می توانیم به باز کردن نیاز داشته باشیم؟ بله ما ، زیرا فقط نویسندگان دکترا نیستند که در این شرایط قرار بگیرند.

وقتی می نویسیم اغلب با یک فکر نیمه تشکیل شده شروع می کنیم. این فکر وقتی ایده ای می شود که یا ما آن را با صدای بلند صحبت می کنیم یا از طریق نوشتن آن را به کلمات می گذاریم. اگر دوست دارید با قرار دادن آن به زبان گفتاری یا نوشتاری ، ایده را برای پیاده روی در نظر می گیریم.

و هنگامی که ما ارسال ایده ما برای اولین بار، در یک جلسه نوشتن آزاد می گویند و یا به عنوان یک یادداشت یا یک نوشتن، ما آن را ارسال برای خودمان. حتی اگر در پیش نویس اول باشد ، ما افرادی هستیم که آن را می خوانیم. سپس ما روی آن کار می کنیم ، آنرا پردازش کنید.

وقتی خواننده خودمان هستیم ، وقتی برای خودمان می نویسیم ، اغلب از یک دست کوتاه شخصی استفاده می کنیم. در نوشتن ایده جدید ما به ایده های دیگری که قبلاً آنها را توسعه داده ایم و یا به مباحثه ، متون دیگر که خوانده ایم اشاره می کنیم. گاهی اوقات این نوشتار اولیه برای خودمان از کلماتی استفاده می کند که به نظر می رسیم طبق گفته محقق نویسنده لیندا گل ، این مراتع کارآمد است ، زیرا به هر حال ، این ایده جدیدی است که ما روی آن کار می کنیم ، نه ایده های قدیمی.

اما وقتی ما به نوشتن برای دیگران می پردازیم ، اغلب این بخش های کوتاه را به متن جدید منتقل می کنیم - نوشتاری که اکنون برای خوانندگان دیگر انجام می دهیم. ما فراموش می کنیم که ما باید به توضیح شرایط که ما به خوبی درک کنند. ما فرض می کنیم که چون این کلمات را می دانیم ، دیگران نیز آنها را درک خواهیم کرد و روشهایی که ما از آنها استفاده می کنیم. ما به شکلی می نویسیم که طبیعی و آشنا به نظر می رسیم - اما دیگران خوش شانس نیستند.

لیندا گل و جان هیز در مورد نوشتن اصطلاحات کوتاه به عنوان استفاده از " کلمات کد " صحبت می کنند. آنها می گویند که ما به "بیت ها و کدهای غنی" فکر می کنیم که همه آنها را باید از فکر به زبان سوق داد. و سپس برای دیگران روشن شد.

کلمات کد با تعریفی که برای نویسنده شناخته شده است. کلمات کد غالباً احمقانه هستند ، معانی آنها را نمی توان به راحتی حدس زد و / یا آنها به ایده ای اشاره می کنند که می تواند به روش های مختلفی تفسیر شود. کلمات کد برای ایده های پیچیده ، موقعیت هایی که در مورد بحث های کلیدی و یا سنتز ایده های نویسندگان دیگر در نظر گرفته شده اند ، جای دارند.

اکثر اوقات کلمات کد ما نیاز به باز کردن بسته نیست. البته اکثر ما آگاه هستیم که باید اصطلاحات کلیدی را تعریف کنیم ، اما ممکن است اصطلاحات کلیدی همانند کلمات کد نباشد. کلمات کد لغزنده کاملاً لغزنده هستند و به راحتی می توانند از ما عبور کنند.

کلمات کد نیاز به ترجمه دارند. خوانندگان نمی دانند ، چه چیزی در ذهن نویسنده است. اما آنها به نویسنده نیازی ندارند تا یک توضیحی برای دائر encالمعارف ارائه دهد ، خواننده فقط به اندازه کافی نیاز دارد تا به معنای نویسنده باشد.

گل و هایز برای یافتن کلمات کد چند راهکار پیشنهاد می کنند. من استراتژی های آنها را بهم زده و آنها را بیشتر خودم کرده ام - اما می دانید ، اینجا را ذکر کنید. اقتباس از گلها و هایز (1977 ، بله قدیمی ، اما هنوز هم مفید).

بنابراین ، کلمات کد را توسط:

از یک دوست قابل اعتماد بخواهید تا پیش نویس شما را بخواند و کلماتی را که به نظر می رسد مهم هستند اما توضیح داده نشده است ، بیان کنید
تظاهر می کنید که یک ویراستار هستید که برای اولین بار متن شما را می خواند و کلماتی را برجسته می کند که به نظر می رسد یک مفهوم مهم را محاصره می کند یا یک حرکت را در یک آرگومان نشان می دهد. سپس نگاه کنید تا ببینید که چه تعداد از این کلمات در واقع توضیح داده شده است.
کاغذ را با صدای بلند بخوانید تا ببینید که آیا هرگونه کلمه به عنوان نادرست توضیح داده می شود. آیا نکته ای وجود دارد که به نظر نمی رسد این کاغذ جریان داشته باشد؟ شاید مشکل استفاده از یک یا چند کلمه کد باشد.
برجسته کردن کلمات کلیدی در نوشتار خود که به نظر شما کلید اصلی باز کردن ایده است. سپس بررسی کنید که آیا توجیه کافی برای استفاده از آنها وجود دارد یا خیر. آیا در متن های دیگر و یا دنباله ای منطقی از مراحل توضیحی ، منابع کافی وجود دارد؟
گل و هایز همچنین سه راهکار برای باز کردن کلمات کد ارائه می دهند . آنها پیشنهاد می کنند:

نقشه برداری ذهن به فریب دادن عناصر مختلف کلمه کد کمک می کند. پس از اتمام ، نقشه ذهن را می توان در یک طرح نوشتاری طبقه بندی کرد.
نوشتن مقاله ای که نشان می دهد چگونه نویسنده درک خود را از اصطلاح توسعه داده است. به جای یک مقاله ، من پیشنهاد می کنم که یک متن کوچک یا اسلاید پاورپوینت یا یک طرح کلی ممکن است کافی باشد.
رفتن به یک دوست قابل اعتماد ، و "آموختن" به آنها راهی برای درک کلمه کد شما.
و آنجا هستی

کلمات کد یک تعبیر احتمالی از معنای "باز کردن" ممکن است.

Flower، LS and Hayes، JR (1977) استراتژی های حل مسئله و  کالج فرآیند نوشتن English ، Vol. 39 ، شماره 4 ، صص 449-461.

من ، خودم و من

← والدینی که تحصیل می کنندبررسی برای 'کلمات کد - تجدید نظر خود را به نوشتن →
من ، خودم و من
ارسال شده در اول اکتبر 2018توسط پت تامسون
nathalie-gouzee-329-unsplash.jpg

شری ترکل در سال 1996 کلمات - چه کسی ماست- را نوشت  . او توضیح داد که چگونه یک شخص و شخصیتهای مختلف آنها در چندین سیستم عامل توزیع می شود. او در مورد تولید و توزیع دانش و دانش توزیع شده صحبت کرد.

روی آن ایده توزیع بگذارید. این فقط برای دیجیتال کاربرد ندارد.

رافائل ساموئل ، مورخ انگلیس ، یکی از کتابهای خود را با توصیف کلی از کسانی که در کارهایی که به او به عنوان نویسنده نسبت داده شده بود ، شروع کرد - به ویژه کتابداران و بایگانی کنندگان که محافظت دقیق ، طبقه بندی و مباشرت آنها را انجام داده است. . او توانست به طور رسمی تعداد بسیار کمی از این افراد را بشناسد ، زیرا آنها واقعاً برای او شناخته نمی شدند. او نتوانست نام آنها را بگذارد ، اگرچه می توانست برخی از مؤسسات آنها را نامگذاری کند. ساموئل و همچنین کتابداران و بایگانی کنندگان ، اذعان کردند: گفتگوهای بی شماری که در تفکر وی نقش داشته است ، خدمات منشی مختلفی که وی ترسیم کرده است و کارهایی که در دانشگاه و اتحادیه وی انجام شده است و شرایطی را ایجاد می کند که در آن توانست. کار

ساموئل می خواست نظر خود را در مورد نویسندگی بیان کند. همیشه بیشتر از یک است هیچ یک از ما به تنهایی نمی نویسد. ما همیشه بخشی از یک سیستم نویسندگی توزیع شده هستیم. این سیستم از لحاظ جغرافیایی گسترش یافته است ، و اکنون نیز اتفاق می افتد ، بلکه در گذشته نیز اتفاق افتاده است.

با این حال ، به ویژه در هنر ، علوم انسانی و علوم اجتماعی ، مفهوم مؤلفیت مجرد حاکم است ، و به دنبال آن نویسندگی اول. کسی که در درجه اول در تیم ها مانند نویسنده علمی نوشته و هرگز به عنوان نویسنده اول ننوشته است ، ممکن است توسط تابلوهای انتخاب و ترویج هنر ، علوم انسانی و علوم اجتماعی مورد سوء ظن قرار گیرد. چه نقشی در تیم داشتند؟ مطمئناً اگر آنها یک متفکر پیشرو بودند ، خودشان می نوشتند؟ آنها را به عنوان اولین در برابر برابر دیده می شود؟ اگر ما آنها را تعیین و ارتقاء دهیم ، آیا آنها واقعاً به کار مشغول هستند؟

من همچنین وقتی داوطلبها را بررسی می کنم ، اغلب مورد توجه نیازمندی های آکادمی قرار می گیرم. افرادی که متقاضی پروژه هایی هستند که در آن مجبور به همکاری مشترک هستند ، معمولاً خود را به عنوان رنجرهای تنهایی ستاره معرفی می کنند. آنها ظاهراً تحقیقات برجسته ای را انجام داده اند که عمدتاً بدون کمک بوده اند. آنها استنادهای چشمگیر و اشکال مختلفی از رتبه بندی ها و جوایز ستاره کسب کرده اند و همه آنها را در تنهایی کسب کرده اند - حتی وقتی لیست های انتشار و تحقیقات آنها ، آنها را به عنوان بخش هایی از تیم ها و گاه به عنوان نویسندگان دوم ، سوم و غیره نشان می دهد.

بله کاملاً می دانم که این جعل نویسنده / محقق فردگرایانه تقصیر افرادی نیست که مناقصه ها را می نویسند - انتظار می رود که آنها اینگونه بنویسند. رهبر برجسته و انفرادی برجسته همان چیزی است که برای بدست آوردن از طریق حلقه های نهادی و پول درآوردن ، دریافت اعتبار و دریافت شغل لازم است.

اما است عجیب و غریب است، نه؟ از یک طرف ، یک پیشنهاد تحقیقاتی در مورد پتانسیل جمعی آن و محقق اصلی در مورد کار تیم و توانایی مدیریت آنها مورد داوری قرار می گیرد. از طرف دیگر ، هر یک از اعضای تیم باید خود را از طریق روایتی کاملاً فردگرا ارائه دهند. بعضی اوقات انتظار می رود که متقاضیان اعطای کمک مالی بسیار بزرگ نشان دهند که اعضای تیم سابقه همکاری با یکدیگر را دارند ، که این یک پیکربندی جدید نیست که برای یک تماس خاص جمع شده است. اما حتی در این صورت ، CV ها نیز وجود دارند. تمام آن داستان های فردی که تنها و تنها نویسنده آنها را برجسته می کند.

و در آن مناقصه ها ، کار ناخوشایند تکنسین ها ، کتابداران ، بایگانی کنندگان ، کارمندان موسسات و مواردی از این دست ، هرگز مورد بررسی قرار نمی گیرند. مربیان مختلف ، داوران داخلی و کارمندان حمایتی که این پیشنهاد را امکان پذیر کرده اند نامرئی هستند. حساسیت ساموئل و ترکل در مورد ماهیت توزیع شده کار دانشگاهی - و محدودیتها و چارچوبهای اجتماعی و نهادی آن- به ندرت دیده می شود.

برخی از مردم در مقابل این فرهنگ من موضع گیری کرده اند. به مجموعه های مختلفی بنویسید که به عنوان The xxx Collective ، گروه xxx ، کارگاه xxx (1) ، و نویسندگانی که به عنوان یک هویت مفرد فرض شده (2) نوشته و نوشته شده اند ، فکر کنید. اما این مثالها از نظر تعداد نسبتاً کمی هستند و بیشتر کسانی که فکر می کنم متعلق به زمان دیگری است. زمان کار ، افزایش حقوق ، ارتقاء ، گرفتن قرارداد کتاب ، گرفتن بودجه تحقیقاتی اهمیت کمتری داشت و گلو کمتری کاهش می یافت.

نمی دانم چه چیزی ممکن است باعث شود تا فرقه فردگرایی بی رحمانه آکادمیک به رسمیت شناخته شود تا ارتباطات ، هماهنگی ها و گفتگوهایی که کار ما را ممکن می سازد ، تضعیف شود. ارائه سیستم های توزیع شده از دانش و دانش در مورد آنها.

اگر من مسئول بودم اگر من مسئول بودم ، بهشت ​​به ما کمک می کند. اما ، اگر من بودم خوب ، من فکر می کنم من دوباره در مورد آن CV های انفرادی ، سوابق پیگیری پیشنهادات و صفحات اصلی دانشگاه دوباره فکر می کنم ...

(1) به عنوان مثال کارگاه تاریخ و کار مرکز پژوهش های فرهنگی معاصر بیرمنگام را ببینید

(2) به عنوان مثال JK Gibson-Graham جغرافیدان فمینیستی / JK مراجعه کنید

والدینی که تحصیل می کنند

انجام دکتری و / یا شروع یک کار دانشگاهی می تواند یک تجارت تنها باشد. اما می توانید از طریق رسانه های اجتماعی پشتیبانی دریافت کنید. این یک پست وبلاگ مهمان توسط Nicola White و Rebekah Farrell است  که گروه پشتیبانی خود را در فیس بوک راه اندازی کرده اند. نیکولا یک همکار تحقیقاتی در بخش روانپزشکی در UCL ، لندن است. سوابق تحصیلی وی در روانشناسی است و در اکتبر سال 2017 دکترای تصمیم گیری پزشکی در UCL دریافت کرد. Rebekah کاندیدای دکترا در دانشکده مطالعات جهانی ، شهری و اجتماعی در دانشگاه RMIT ، ملبورن است. موضوع وی در زمینه مسئولیت پذیری شرکت های چند ملیتی و حقوق بین الملل است. او از مطالعات بعنوان یک محقق و مدرس تحصیلی پشتیبانی می کند اما سابقه وی به عنوان وکیل است. 

" والدینی که تحصیل می کنند " یک گروه پشتیبان فیس بوک است و مغز متشکل از دو مادر است که در حین تکمیل دکترای خود به دنبال اتصال و پشتیبانی بودند. آنها با وجود بودن در سایر نقاط جهان ، آنها توانستند از طریق رسانه های اجتماعی ارتباط برقرار کنند.

اندکی پس از بازگشت به دوره دکترا پس از مرخصی زایمان ، نیکولا بلافاصله پس از وبلاگ تجربه خود را آغاز کرد. برای این کار چند انگیزه وجود داشت. اول ، او مشتاق بود که دوباره به عادت نوشتن برگردد. البته یک وبلاگ با نوشتن برای آکادمی ها کمی متفاوت است زیرا بررسی نمی شود ، اما برای نیکولا این مسئله بود که اعتماد به نفس او را دوباره به توانایی خود بازگرداند - دانستن این که او واقعاً می تواند آنچه را که دروس می خواست انجام دهد. ثانیا ، او می خواست با والدین دیگر ارتباط برقرار کند. پس از ورود به دنیای اینستاگرام ، نیکولا با بسیاری از افراد مانند "instamums" ، "دانشجویان دکترا" و افرادی که کمی هر دو بودند ملاقات کرد. همه پشتیبانی می کنند. همه ، ناآگاهانه ، در اوقات دشواری به او کمک کردند.

شرایط Rebekah مشابه بود. بازگشت از مرخصی زایمان یک چالش بود. ناگهان او خود را پیدا کرد که سعی در ملاقات با مهلت های مطالعه دارد ، در حالی که تعهدات کاری را متعادل می کند و هنوز هم مامانی است که می خواست باشد (یا بفهمد چه چیزی حتی به نظر می رسد!) او با والدین بی شماری روبرو شد که همه آنها درگیر چالش ها بودند (در ضمن لذت بردن از لذت ها) بزرگ کردن فرزندان هنگام تحصیل. به طور ناگهانی او با دنیایی از مردم که تجربیات مشابهی را تجربه می کردند ، ارتباط داشت. کافی بود که او از طریق تحصیلات خود پیشرفت کند ، و حتی بیش از آن ، احساس انرژی و انگیزه در انجام این کار کرد ، فقط دانستن اینکه تنها نیست.

ایده والدینی که مشغول تحصیل بودند این بود که افراد ارتباط برقرار کنند ، نگرانی های خود را ابراز کنند و حمایت و توصیه کنند. این طراحی شده است که یک انجمن گرم ، استقبال و دوستانه باشد. ایجاد گروه و دعوت از اعضا نسبتاً آسان بود زیرا نیکولا در پی اینستاگرام خود در آنجا مستقر شده بود و در آنجا با تعداد زیادی از مادران در دانشگاه ارتباط برقرار کرده بود. از آنجا موضوع این بود که به گروهها و وبلاگ نویسان دیگر درخواست کنید تا گروه فیس بوک را تبلیغ کنند. همه در انجام این کار بسیار حامی بودند و تعداد آنها به رشد خود ادامه می داد (تا امروز بیش از 300 عضو). تنوع بخشیدن به گروه کمی دشوارتر بود و پایگاه عضویت باز هم از پدران بیشتری که تحصیل می کنند ، سود می برد!

اعضای والدینی که تحصیل می کنند در تعامل خود با گروه فعال هستند و مباحث مربوط به بحث و گفتگو از جمله: نحوه تحقق مهلت های زمانی که فرزند بیمار دارید ، نحوه برقراری ارتباط نیازهای خود به عنوان والدین با سرپرستان خود ، چگونگی ایجاد فضا (و مرزها) برای تحصیل ، تقاضای بودجه مراقبت از کودک و وام دانشجویی ، افراد و مبالغ خارج از محل مراقبت های روزانه و نحوه نشستن امتحان در 3 ساعت خواب! همچنین بحثهای مربوط به همه دانشجویان وجود دارد که در هنگام نامزدی منتشر می شوند ، نوشتن مقاله های کنفرانس و نکات مربوط به نرم افزار دیکته و ارجاع. این هفته برخی از اعضا یک جلسه آنلاین "خاموش و نوشتن" برگزار کردند - روشی بسیار مفید برای ایجاد انگیزه برای یکدیگر برای به دست آوردن برخی کلمات روی کاغذ!

اگر شما والدینی هستید که تحصیل کرده اید ، در حال حاضر مشغول به تحصیل هستید یا به فکر تحصیل هستید ، احساس راحتی کنید و سلام کنید!

گروه های پشتیبانی مهم هستند. آنها اطلاعات و مشاوره هایی را به اشتراک می گذارند ، آرامش و همراهی را ارائه می دهند و مهمتر از همه ، به شما کمک می کنند تا بفهمید که تنها نیستید. و همچنین والدین که مطالعه می کنند ، گروه های حمایتی دیگری نیز در فیس بوک وجود دارند ، مانند:

والدین دکتری و تحقیقات شغلی اولیه

PhD OWLS - قدیمی تر دانش آموزان Wiser

شبکه سیاه دکتری انگلستان

دکترا و والدین معلم شغل اولیه

زنان در شبکه پشتیبانی آکادمیک

دکتری - شبکه دکتری سیاه

اینها همه حسابهای بسته با ناظران است. قوانینی در مورد عضویت و مشارکت وجود دارد که می توانید قبل از کلیک کردن آنها را بررسی کنید. اگر از گروههای خودی خودی دیگری در فیس بوک اطلاع دارید ، آنها را در نظرات اضافه کنید. 

عکس توسط ملیسا Askew در Unsplash